Czy Endzone 2 to dobra kontynuacja, czy ma w sobie coś ciekawego, co może wnieść do gatunku? Szczerze wątpię.

Sama historia, próbująca wybrzmieć w tym produkcie, jest dość dziwna. Mamy czasy postapokaliptyczne, 150 lat po jakiejś katastrofie – świat „przegrał”, a teraz niedobitki próbują odbudować cywilizację. Ale tak naprawdę nic więcej z tego nie wynika. Choć lubię postapokaliptyczne światy, ten nawet na taki nie wygląda.

W momencie recenzowania tej gry jest ona ciągle we wczesnym dostępie (Early Access) i trwa to dość długo. Nie wiem, czy jest szansa, żeby coś więcej się tu zmieniło, ale jeśli miałoby się to stać, to chyba musiałaby się zmienić większość elementów.

W trybie Early Access nie mam udostępnionej fabuły ani żadnego scenariusza (nie licząc samouczka na początku), który – jakby nie patrzeć – dobrze pokazuje grę, ale jednocześnie obnaża jej słabe strony.

Na starcie jesteśmy grupą ludzi, która wydostaje się z bezpiecznej strefy i próbuje odbudować cywilizację. Nasz cel: rozpocząć budowę miasta. Jakby nie patrzeć, to city builder.

---

Grę rozpoczynamy, jak zwykle w takich strategiach, od zaspokajania podstawowych potrzeb na zasoby: wody, jedzenia i złomu. I tu pojawia się mój pierwszy problem – ten złom. Po 150 latach wciąż leży sobie wszędzie na polanach, jakbyśmy zbierali poziomki. Trochę lepiej to wygląda, gdy rozbieramy budowle i pozyskujemy surowce, ale dlaczego złom jest podstawowym składnikiem w postapokaliptycznym świecie po 150 latach? To dla mnie słabe.

Żeby nie było – w jedynce było podobnie, ale tutaj mogli się jednak bardziej wysilić. Wodę na początku bierzemy z jeziorka, później można sięgnąć głębiej. Jedzenie to zbieranie w lesie lub podstawowa hodowla.

A złom sobie leży w dużej ilości na polankach. No nie do przetrawienia to jest. Złom mógłby być ekstra surowcem, ale nie powinien być podstawowym.

---

Dość wyróżnia się sposób eksploracji. Na początku poruszamy się autkiem (z początkowymi mieszkańcami) i w wybranym miejscu zaczynamy budowę osady. Później możemy zwiedzać mapę, pobierać surowce z ruin lub prowadzić coś w rodzaju „przygodowej” eksploracji. Brzmi fajnie, ale jest w praktyce nudne i frustrujące. Punkty nauki, które zdobywamy tylko dzięki eksploracji, blokują progres – bez nich osada się nie utrzyma.

Kolejnym aspektem jest budowanie nie jednej, a wielu osad, bo mamy ograniczenia terenowe i transport między nimi bywa kłopotliwy. Pomysł niby fajny, ale konfiguracja transportu jest nieintuicyjna; czasem autko jeździ puste albo wypełnione bez możliwości rozładunku.

---

Jeśli ktoś lubi pseudo postapokaliptyczny klimat – bardziej dziką, zieloną krainę niż zgliszcza postapo – może znajdzie tu coś dla siebie. Jednak nie należy nastawiać się na brutalne realia czy ciężką walkę o przetrwanie. Może taki był zamiar twórców, ale przy przedstawianiu tego jako gry w klimacie postapokaliptycznym – nie bardzo to rozumiem.

Grafika, choć z początku wydaje się przyjemna, z czasem zaczyna irytować: jest niewyraźna, nieintuicyjna, ciężko rozróżnić niektóre budynki. Lokacje, które odwiedzamy w trakcie eksploracji, to w większości kopie tych samych miejsc.

Nie korzystaj z [b]tagów[/b] Nie korzystaj z tagów

• Zielony, dziki klimat – może być atrakcyjny dla kogoś szukającego spokojniejszej wizji „końca świata”.
• Możliwość budowy wielu osad – rozwijanie kilku kolonii na różnych częściach mapy to pewne urozmaicenie.
• Samouczek – klarownie wyjaśnia podstawy i mechaniki rozgrywki.

• Nudna i frustrująca eksploracja – zamiast wzbogacać rozgrywkę, blokuje postęp przez wymóg zdobywania punktów nauki.
• Złom jako kluczowy surowiec – trudny do zaakceptowania element, zwłaszcza 150 lat po katastrofie.
• Brak postapokaliptycznego klimatu – świat jest zbyt żywy, zielony, nieprzekonujący.

• Grafika: 55/100
• Muzyka: 50/100
• Grywalność: 40/100
• Fabuła: 30/100

---

recenzja napisana dla portalu lubiegrac.pl

she end on my zone til i 2

So far, not liking it as much as much as I liked the first one.